Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Sed haec in pueris; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Duo Reges: constructio interrete. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Respondeat totidem verbis. Respondeat totidem verbis. Suo genere perveniant ad extremum;

Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Bork Praeteritis, inquit, gaudeo. Erit enim mecum, si tecum erit. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Illud non continuo, ut aeque incontentae. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Nulla erit controversia. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. An hoc usque quaque, aliter in vita? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Tum mihi Piso: Quid ergo?

Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Bonum valitudo: miser morbus. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Consequens enim est et post oritur, ut dixi.

Summus dolor plures dies manere non potest? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Prodest, inquit, mihi eo esse animo.

Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Si enim ad populum me vocas, eum. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.