Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae cum essent dicta, discessimus. Dici enim nihil potest verius. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Scrupulum, inquam, abeunti; Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Duo Reges: constructio interrete. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Deprehensus omnem poenam contemnet. An nisi populari fama?

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? At certe gravius. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Quid iudicant sensus?

Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Tollenda est atque extrahenda radicitus.

Itaque his sapiens semper vacabit. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus. Sed quot homines, tot sententiae; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Si longus, levis dictata sunt. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Non semper, inquam; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Non igitur bene. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sed potestne rerum maior esse dissensio? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare?

Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.

Sed fortuna fortis; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi.

Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.

Si longus, levis dictata sunt. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.