Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid censes in Latino fore? Pugnant Stoici cum Peripateticis. Graccho, eius fere, aequalí? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Duo Reges: constructio interrete. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.

Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Erit enim mecum, si tecum erit. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Sed ad illum redeo. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Verum audiamus. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Dat enim intervalla et relaxat. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Sed ad bona praeterita redeamus. Est, ut dicis, inquit; Cur id non ita fit? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Oratio me istius philosophi non offendit; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Scisse enim te quis coarguere possit? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;

Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Sed ego in hoc resisto;

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Comprehensum, quod cognitum non habet? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quis istud possit, inquit, negare? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Graccho, eius fere, aequalí?